ఆదివారం కబుర్లు :)

అలారం మోగగానే ఉలిక్కి పడి లేచిన నాకు, తల నొప్పి మొదలైంది. వారాంతం అనే సౌలభ్యమే లేకుండా, జీవితం రోజూ ఒకేలా ఉరుకులు తీస్తుండడం తో ఇవ్వాల  విరక్తి  తారస్తాయికి చేరింది. సరేలెమ్మని కాసిన్ని కాఫీ నీళ్ళు తాగుదామని వంట గదిలోకి వెళ్ళాను. పాలు లేవు సరి కదా, కాఫీ పౌడర్ కూడా లేదు. ఇవ్వాళ మన శకునం బాలేదు అనుకొని, మొహం కడుక్కొని అలా రోడ్ మీద నడుస్తున్న నాకు, పేపర్ వాడు తెలుగు పత్రికలు అమ్ముతూ కనబడ్డాడు . అంతే !! 10 ఏళ్లు వెనక్కి వెళ్ళిపోయాను.

అది ఒకానొక ఆదివారం. "ఈనాడు" ఆదివారం పుస్తకం కోసం కొట్టుకొనే ప్రయాసలొ నేను, నా చెల్లి మునిగిపోయాం. అమ్మ కు ఆ రోజు వంట సెలవు ప్రకటించుకున్నాం. కాబట్టి, నాన్నకి ఫోన్ చేసి మాకు కావలసిన, దోసలు, పూరీలు పట్టుకురమ్మన్నాం. నాన్నలు ఉరికే బహుమతులు ఇస్తారా? ఇచ్చేముందు, దానికి సరిపడా కాసిన్ని నీతి వాక్యాలు వివరిస్తారు. ఆ రోజు విషయం "ఆరోగ్యం- వ్యాయామం". ఆదివారం 8:౩౦ కన్నా ముందు లేవని మాకు ఆది కొంచెం బాధాకరమైన ప్రసంగమే. కానీ తప్పదుగా ! చక్కగా బుద్ధిమంతులుగా వినేసి, దోసల మీద పెట్టాం మా దృష్టిని.

ఇక సెలవలు కాబట్టి పుస్తకాల ప్రస్తావనే లేదు. ఆదివారం అంటేనే వారానికి మొత్తం సరిపడా జ్ఞాపకాలు పోగు చేయలి. అందుకే ఇక రంగంలోకి దిగాం నేను  నా చెల్లి. బొమ్మలు, చిలిపి ఆటలు ఆడే వయస్సు దాటేసిందని మా బామ్మ చెప్తునే ఉంది, వింటామా ఏంటి ? వంట సామాన్లు తీశాం. ఆ వంట ఏదో నిజంగానే నేర్చుకోవచ్చుగా అని అందరు సలహాలు ఇచ్చేవాళ్ళే. అలా చేస్తే అది ఆట ఎలా అవుతుంది, Explosion అవుతుంది గాని... కావలసిన సామాన్లు అన్ని తెచ్చుకున్న మా చెల్లి ని చూసి మా నాన్న గట్టిగానే నవ్వేశారు. మరి మా వంటకాలు అలాంటివి. బూస్ట్ బాల్స్. పంచదార పకోడీ. ఉడకలేని పప్పు. మంచి నీళ్ళ చారు. ఓ, మార్చేపోయాను, కొరక లేని జిలెబీలు.

అందరికి బలవంతం గా తినిపించడం తో మాకు మేమే ప్రపంచం లోనే అతి గొప్ప chef లు గా సంబరపడిపోయాం. ఒక శకం ముగిసింది. ఇక, వారాంతం అంటే సినిమా ఉండాల్సిందే. అది ఎంత పనికిరానిదైనా సరే, వెళ్లాల్సిందే.. 1st show కి టికెట్స్ కావాలి ఆదివారం అంటే మేం మాత్రమే కాదుగా, అందరూ వెళ్తారు. కాబట్టి, నేను బయలుదేరాను, మా నాన్నతో,  బ్లూ స్కూటర్ ఎక్కి.

హాల్ బయట జనం చూసి బెంబేలెత్తిపోయాను నేను, హిట్ సినిమా అంట. ఇక అయిపోయింది పదమన్నారు నాన్న. వింటామా? నన్ను లోపలికి తీస్కెళ్ళమని గోల. సరే ఆ Gateవాడు మంచోడు, మమ్మల్ని పంపించాడు లోపలికి. క్యూ బయట హౌస్‌ఫుల్ బోర్డ్ పెట్టేశారు. నాన్న ఎవర్నో కనుక్కుంటున్నారు దొరుకుతాయేమో అని. ఇంతలో మనం ఆ కౌంటర్ పక్కన సందులోకి దూరిపొయి, " అంకల్, ప్లీస్ ఒక్క 4 టికెట్స్ ఇప్పించండి" అంటూ  మొదలుపెట్టాను. "అలా ఇవ్వరు అమ్మా" అనేసాడు, ఏడుపే తక్కువ. అలానే నించున్నాను. దీనం గా చూస్తున్న నన్ను ఒక 5 నిమిషాలు ఆగి రమ్మన్నాడు. కౌంటర్ మూసేసి, "ఇదిగో, నేను ఇచిన్నట్టు ఎవ్వరికీ చెప్పద్దు, సరేనా " అని చేతిలో టిక్కెట్లు పెట్టాడు. డబ్బులు తీస్కొని, ఒక చిన్న చాక్లేట్ ఇచ్చి " నిన్ను మా అమ్మాయి తోటే చూశానులే, స్కూల్ డ్రామాలో, బాగా చేశావ్ బామ్మ లాగా. అందుకే ఇవి . బాగా చదువుకొని  గొప్ప ఉద్యోగం చేయాలి ". అన్నాడు. అంతే.... పరిగేతుకుంటూ వెళ్ళా మా నాన్న దగ్గరికి.

ఇది మరి సామాన్యమైన గెలుపు కాదు ! అరుస్తూ ఇంట్లోకి వెళ్ళిన నాకు మా చెల్లి విజయ రథం పట్టింది. నువ్వు world  లోనే best sister అక్కా అని సత్కరించింది :) ఇంతలో సినిమా టైమ్ అవ్వనే అయింది. అమ్మని త్వరగా రెడీ అవ్వమని చెప్తే నాన్న లేట్ గా వచ్చారు బయటకి. 7 మినిట్స్అయ్యింది మొదలయ్యి, ఇంకేమన్నా ఉందా.. టైటల్స్ మిస్ అయ్‌పోతాం. దూసుకుంటూ వెళ్ళా లోపలికి. హీరొ ఇంట్రొడక్షన్ సాంగ్. చెప్పానా? ఇంత హడావిడి లోను పాప్‌కార్న్ మర్చిపోలేదు నేను. సినిమా బానే ఉంది, ఫైట్స్, సాంగ్స్, ఏవో ఉన్నాయి. సమ్మర్ కదా, a/c hall భలే నచ్చేసింది.

ఇంటర్వల్ లో మళ్లీ బయటకి వెళ్ళి, కావాల్సినవన్నీ కొనిపించి, లోపలకి వచ్చాం. ఇంత ఆవేశం గా తీస్కెల్లిన్నదుకు, నేను సమోసాలు తిని నిద్రపోయాను హాల్ లో. క్లైమ్యాక్స్ లో ఏదో పెద్ద dialogue కి లేచాను, అప్పటికే మా అమ్మ నన్ను చూసి ముసిముసి గా నవ్వుతోంది. సరెలే, పరువు పోయింది గా అనుకోని, బయటకి వచ్చాం.

ఆ హాల్ లోంచి బయటకి వస్తుంటే భలే అనిపించేది, చుట్టూ అందరు ఒకే దాని గురించి మాట్లాడుకుంటున్నారు. అదీనూ మూవీస్టార్స్ గురించి. వాళ్ళంటే పెద్దగా ఇష్టం ఉండేది కాదు గాని, అదో గమ్మత్తు అనుభూతి. ఇంటికొచ్చి అమ్మ కి చపాతీ లో సాయం, నాన్న కి తాళం వెయ్యడం లో సాయం  చేశాం. అలా చేస్తే గుడ్ ఇంప్రెషన్, తెల్సా ? తినేసి చూసోచిన సినిమా గురించి ప్రోగ్ర్యామ్స్ మళ్లీ టీవీ లో మోగించేవాళ్ళం. అలా వాటికి అంత వెర్రితనం అనవసరం అని వివరంగా అమ్మ నాన్న చెప్పడంతో మా భోజనం అయ్యింది.

గుడ్ నైట్ చెప్పేసి, ఇద్దరికీ బుగ్గమీద ముద్దు పెట్టేసి రయ్ మని రూమ్ లోకి పరిగెత్తాం. బారిస్టర్ పర్వతీసం బాగుంటుంది రాత్రి పూట చదుకోవడానికి, నవ్వుకుంటూ నిద్ర లోకి జారిపోయాం ఇద్దరం.

ఫోన్ రింగ్ అవ్వడం తో ఈ లోకానికి వచ్చాను, ఇంకెవరు, అమ్మ.

" టిఫిన్ చేశావా" అని. " ఉప్మా-పెసరట్టు తెప్పించుకున్నాను, ఇల్లు గుర్తుకు వచ్చింది " అని ముగించా.

బాల్యం ఎంత మధురం. చిన్న చిన్న ఆనందాలతో ఒక పెద్ద జీవితాన్నే  అల్లుకునే దశ.

అమ్మ కౌగిలి, నాన్న ఓదార్పు, చెల్లి సహచర్యం.

ఎన్ని నేర్చుకుంటే అంత ఉపయోగం. జగమంత కుటుంబం అనే నాంది కి మన సొంత కుటుంబమే గా స్పూర్తి ! 

2 Cultures... Err ! .... 2 Planets !!

Welcome !

I was engrossed in today’s newspapers, thankfully Sunday, most of them carried the below analysis. If you have to marry your love who happens to be not amongst your caste/colour/region/state/country you will have to face a battle or boycott. Yes, real time, simple. Deal with the great "Khandhan" human emotions and the parent’s prestige. Don't panic. This is not going to be a review of 2 states - The book/ the flick. Enough spoken about that, I know, even you are bored. 

But... 

Why do we hate people or cultures out of our belonging? Didn’t we read “India is a land of diversity, tolerance and accommodation” in the 1^st page of our history books? Where did things go wrong then? Right here, in our heads.

When I was in my 6^th class, I had a friend. A good one indeed. My family also liked her, and things were all fine, until her mom asked my caste in a casual conversation. I was struck, I dint knew my caste name; thankfully I know that I am a Hindu as I wore bindi and visited temples. I went home and asked my awesome dad (Who still doesn’t talk of caste, I love you Dad!) regarding the same, he told me the name. Little did I realise the sense of false identity at that moment.

I told her and surprisingly, her attitude changed. She started bringing the caste topic too often. Oh, listen. She was a law graduate who runs a school. Well educated in all terms, not an illiterate as one could have presumed. I was deaf-eared as all that I cared at that age was paintings and long jump. Slowly, that caste bug intoxicated my little friend as well. It dint take long to break our amity.

 

Then, Scene 2. My neighbouring aunt. I befriended the poor maid of theirs and was helping her out in small stuffs. The aunt yelled at me for ‘unholy’fying our caste and economic status as she was an untouchable. I asked what that meant. She said, I should wash my hands ASAP with dettol. Right in front of that girl.

Infact, we face such scenarios once every week, if not less. Oh yes, we are civilized now. We don’t turn away our heads right in the face these days. We are educated. So, we gossip and marry within the caste, culture, status, and the same colour tone as well. It’s not our fault. Let’s go technical. It’s the psychological instinct called Labelling. We tend to attach tags to everyone around us, to buckle up human processing speed of daily chores and relations. Self-fulfilling prophecy.

The beggar - The watch man - The Teacher - The Collector.

What we don’t realise is it builds stereotypes which if aren’t looked keenly, become permanent discriminatory headings. 

The beggar.  The watch man.  The teacher.  The Collector.    See ?

We call him a Bihari, the ruthless. He, a Bengali, the orthodox. She, the Madrasi, yew, Sambar. She, a Chinki. Wow, straight welcome for sexual provocation. The gore/kaala effect is undisputable universally. Thank Fair and lovely and Himami for that. What I don’t understand is that a south Indian is not okay because she is dark. A north eastern girl is not acceptable because she is too white. Eh? Did you get it? For strengethening my argument - "A stigma is defined as a powerfully negative label that changes a person's self-concept and social identity.^[2]." Who said racism is a different thing altogether? I can see it right here. Just in another bottle.

The point of easy mingling of same cultural worlds is acceptable. Parents, relatives list out things like food, religion, customs which define the social life. Who asked to discard all of them? But I cant see how it is justified to draw lines around only a few domains, alienating the rest and terrorising the most.

Elections were fun in my home state. Apart from contributing the highest sums of fund money in the whole nation during police checks, my state, AP, this time did a caste blend. Two rival caste groups, who were sprinkling slush on each other’s faces till 6 months ago, suddenly became a political alliance. No names needed, everyone knows. The leaders are quite happy, taking sefies and sharing dais to give revolutionary speeches. How about the masses?   

I personally know two brothers in my street who have campaigned for these two diff caste (sorry) political groups earlier, have broken their blood relations. Now that these parties came closer, what do you expect them to do ? A Kabhi kushi kabhi gham moment ? Ridiculous.

It’s time we realise that these labels create unbridgeable rift valleys across people and their inclinations. For a change, let’s try defying the caste, region, rich-poor, religion, colour differences and see every one out there. Just like us. 

Well, if you ask me what a stupid article I have written, here goes my prayer.

“ Holy Mother India!  Why do you house so much variety in your bosom when your sons and daughters can’t even stand a similar neighbour?

Hamare Caste ki jai ! Bhagawan hamari Religion par krupa kare.

Aur Doosaron ko Maar de ! ”

P.S. Cross - cultural Salutes to Mothers, btw. Happy mother's day. You are the only one who keeps us sane in this trauma. 

DAD'S EXQUISITE PRINCESS....

Naively this is the feeling, every girl child owns.

Dad… (Original mode is naanna …)

Probably the best word articulated till date…

Encompassing many forms – daddy, papa, bapu…but the same warmth, same glamour, same intoxication…

Dad’s are always elite because

He’s the one and only one …

Who can assure his presence in any predicaments

Who can sense the total issue merely looking into your unusual eyes

Who always have some energy left to reduce your burdens

Who can cheer you up in any situation

Who strongly believes in your convictions

Who visualizes you, still as his little girl, running around

Who always gives priority to you over anyone, sometimes even more than mom !!!

Who has million tones of reliance upon you…

Who plays the stellar role in building a very strong personality of ours’

Who admires, adores every stupid act of ours, and with a keen observation, tries to channelize them to some purposeful act

Who aids to extend our vision in a global way (not local) towards any stuff in the society

And …

Finally who is mandatory for a girl's life to be complete....
is called as ' DAD'...

Sometimes as per our professional career demands, we are supposed to stay away from our beloved…

Life goes on , waiting and worrying for none…

Still…I miss that gentle smile that wakes me up daily

I miss that moral support of having him my side

I miss the small altercations with him; most of them are silly enough

I miss the lovely, speechless moments , sitting abreast him

Finally I miss that cuddle which always implies that

     “I’m always with you, my child”…

Dads are very practical. I digested this when my dad, at some instance told me “Relations are the only things which persist for a very short time …but never ever try to lose them, coz they are the elixir of life”. Profound right!

Dads  are  playful…but in which domination of discipline is observed…weird but true !!!

Dads are very amicable, affable and can be tagged as one’s dandy alterego.

Being the mainstay of the family, managing all the things in the dextered way possible…, dad still has time to  sense our maidenly feelings…

           
 If English permits me, I would like  to say that my dad is the best’est dad ever seen…

Love you dad…

Miss you…

P.S.  I can definitely tell that this song drives you back to your childhood and recall how precious your dad is…..

Aatala  paatala…(AAKAASAMANTHA)

http://www.youtube.com/watch?v=Z8DpYplHYWE